Dekada od połowy lat czterdziestych do połowy pięćdziesiątych w Polsce to czas niezwykle ważnych przeobrażeń w polskiej kulturze. Polscy twórcy czuli potrzebę zrewidowania formy artystycznej z doświadczeniami wojny i klęski postępu, który doprowadził do rozwoju przemysłu wojennego. Dla wielu twórców ważnym środkiem wyrazu stanu ducha po wojnie było czerpanie z osiągnięć języka awangardy. Inni twórcy, którzy entuzjastycznie podeszli do propagandy nowego państwa, szukali nadziei w socjalizmie oraz nowej sztuce otwartej na masy i odpowiadającej na potrzeby społeczeństwa.

Konrad Sebastian Winkler urodził się 20 stycznia 1882 w Warszawie. Był malarzem, publicystą, krytykiem sztuki, ale także pionierem polskiej szermierki i olimpijczykiem. Podczas nauki w nowosądeckim gimnazjum połączyła go przyjaźń z Tytusem Czyżewskim, która przetrwała wiele lat, a ich wspólne zamiłowanie do sztuki zaowocowało długoletnią współpracą artystyczną. Malarskie umiejętności Konrad Winkler W latach 1907 – 1908 zdobywał na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Dalszą praktykę doskonalił na zajęciach z historii sztuki w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (1916).