Budynek pałacu rodziny Medyceuszy, obok kopuły katedry florenckiej autorstwa Filipa Brunelleschiego, od dawna uchodzi za architektoniczny symbol włoskiego Quatrocenta, czyli sztuki włoskiej powstałej w XV wieku. Jego konstrukcja, wyposażenie oraz usytuowanie w przestrzeni Florencji są zarówno wyrazem nowej sytuacji ekonomicznej i społecznej tego miasta-państwa, jak i wyrazistym przykładem zmian zaistniałych w sztuce Italii pierwszej połowy XV wieku. Badacze historii sztuki uważają go również za prototyp późniejszej miejskiej rezydencji szlachty.

Kopuła została zbudowana na planie regularnego ośmioboku. W jej bryle można wyróżnić trzy, najważniejsze części składowe. Ośmioboczny bęben, stanowiący podstawę dla właściwego sklepienia (bęben, inaczej tambur – część budowli na rzucie koła, owalu lub wieloboku będąca podstawą kopuły). Ponad bębnem wznosi się czasza kopuły i latarnia, która wieńczy całość struktury. Ściany tamburu są proste  i pozbawione zewnętrznych podpór konstrukcyjnych. Ich charakterystycznym elementem jest osiem, wielkich, okrągłych okien, które przepruwają środkowe pole każdej ze ścian.