W połowie XIX wieku artyści zaczęli tworzyć w nowym stylu – realizmie. Był to ruch charakteryzujący się zupełnie nowym spojrzeniem na otoczenie, bo zajęto się tematyką codzienności. Zachodni świat sztuki zaczął się przekształcać, a to oznaczało poważne zmiany. Dzisiaj może nam się wydawać dziwne, że zainteresowano się zwyczajnością, dniem codziennym, naturą taką, jaka ona jest. Ale wtedy, ponad 150 lat wcześniej było to spojrzenie nowatorskie. Wielkie zmiany przechodził także pejzaż w ujęciu malarzy.

XIX-wieczne kierunki w sztuce nie następują po sobie tak, jak poprzednie epoki. Renesans rozkwitł po średniowieczu, manieryzm po renesansie, a barok po manieryzmie. W XIX wieku sztuka była wielowątkowa i przenikająca się, a różne kierunki współistniały ze sobą. Był to wynik sprzeciwu wobec stuleci ulegania tradycji, wobec malarstwa zgodnego z zasadami Akademii, instytucji opiniotwórczej i narzucającej treści.