Auguste Préault (1809-1879) uznawany jest za jednego z najważniejszych przedstawicieli romantyzmu. Jego prace rzeźbiarskie, tworzone w I połowie lat 30., w znacznej mierze kształtowały i definiowały ten nurt w sztuce, wzbudzając entuzjazm krytyków życzliwych nowym prądom artystycznym oraz wrogość tych, dla których najwyższą wartością był klasycyzm. Prace Préault – zarówno pod względem formy, jak i treści – uznać można za przejaw bez mała radykalnej kontestacji estetyki oraz idei typowych dla tego drugiego nurtu.

Paryż czasów porewolucyjnych był niespokojnym miejscem, w którym artyści wciąż byli zatrudniani przez polityczne stronnictwa, klasycystyczne formy akademickie miały się bardzo dobrze, a nawiązanie do antyku i inspiracja Orientem przysparzały publiczności. Rozpoczynała się epoka romantyzmu, siły natury, mistycyzmu i powrotu do historii. Jednak we Francji, po długim okresie walk, rodziła się nowa sztuka na silnych politycznych podstawach. Wyjaśnijmy na początku, czym żył Paryż na przełomie XVIII i XIX wieku i skąd artyści czerpali inspirację.