Stanisław Witkiewicz (1851-1915), polski malarz, architekt, krytyk i teoretyk sztuki, pisarz, twórca i propagator stylu zakopiańskiego, ojciec Stanisława Ignacego. Pochodził ze Żmudzi, po powstaniu styczniowym wraz z rodziną przebywał na zesłaniu w Tomsku na Syberii. W latach 1869-1871 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, później w latach 1872-1875 w Monachium. Uczęszczał tam do pracowni H. Anschütza i związał się z polską kolonią artystyczna nawiązując przyjaźń m.in. z Aleksandrem Gierymskim, Józefem Chełmońskim i Adamem Chmielowskim. Od końca 1873 mieszkał w Warszawie.

Jeden z monografistów Teodora Axentowicza (1858–1938) określił go mianem „wyrafinowanego  portrecisty” i „ilustratora huculskiego folkloru”. Mimo iż spuścizna artystyczna Axentowicza jest o wiele bogatsza, a artysta wypowiadał się w wielu różnych mediach i podejmował wiele innych tematów, te dwa obszary zainteresowań – malarstwo portretowe i folklor huculski – w znacznej mierze zdefiniowały jego postrzeganie w historii sztuki.