Kolumna to, obok ściany, główny element architektoniczny służący do utrzymania belkowania dachu w greckim starożytnym budownictwie. Jej forma składa się z trzech zasadniczych elementów: najszerszej – podstawy, długiego trzonu oraz zwieńczenia, czyli dekoracyjnej głowicy, zwanej też kapitelem. Niekiedy w greckiej architekturze trzon kolumny przybierał kształt antropomorficzny – to znaczy taki, który przypominał postać ludzką. Kolumna, której środkową część stanowiła figura kobiety – zawsze młodej dziewczyny – znana jest w architekturze pod nazwą kariatydy.

            Plany świątyń greckich wywodziły się z tradycyjnych form domów mieszkalnych, z których najstarszy był achajski megaron. Był to dom założony na planie prostokąta o przedłużonych ścianach bocznych, tzw. antach, tworzących przy jednym z krótszych boków rodzaj przedsionka. Wzbogacenie planu megaronu kolumnami, najpierw parą, później zaś coraz większą ich liczbą, zaowocowało w VI wieku p.n.e. powstaniem typowych planów świątyń, powtarzanych i rozwijanych w późniejszych okresach. Przy ustawieniu dwóch kolumn między antami tworzył się plan templum in antis, świątyni z antami.