Asyria była semickim państwem w północnej Mezopotamii, istniejącym od drugiej połowy III tysiąclecia p.n.e. do pierwszej połowy I tysiąclecia p.n.e. Pierwsze wielkie osiągnięcia sztuki asyryjskiej przypadły na trzy dekady przed upadkiem, który nastąpił w 612 roku p.n.e. Państwo dominowało na Bliskim Wschodzie między IX i VII wiekiem p.n.e., zaś szczyt potęgi przypada na panowanie króla Sargona II (712 – 725 rok p.n.e.) i jego następców, kiedy powstała sieć kanałów nawadniających sady i ogrody.

            Kultura sumeryjska jest uważana za najstarszą miejską cywilizację ludzką, mieszkańcy Mezopotamii w celu zyskania obszarów rolniczych budowali kanały irygacyjne, które w miarę rozwoju stały się drogami transportowymi. Rozwój rolnictwa i plony, wystarczające na sprzedaż i wymianę płodów rolnych, pozwoliły na zróżnicowanie socjalne ludności, a zatem i powstanie specjalności zawodowych, rzemieślników i kupców. Rozwój miast sprawił, że władzę z rąk kapłanów przejął świecki władca, czego widomym przejawem było wznoszenie królewskich siedzib.