Heinrich Wölfflin, Podstawowe pojęcia historii sztuki
Domenico Ghirlandaio, włoski malarz okresu quattrocenta, był jednym z przedstawicieli rozwijającej się od XIII wieku szkoły florenckiej, za której założyciela uważa się Giotta. Obok niego w tym kręgu artystycznym tworzyli m.in. Masaccio, Paolo Uccello, Fra Angelico, Domenico Veneziano, Alesso Baldovinetti. Najważniejszymi cechami wyróżniającymi malarstwo florenckie było przywiązywanie wagi do rysunku i linii jako narzędzi określających formę oraz żywa kolorystyka.
Fra Angelico, florencki malarz, niezwykle pobożny dominikanin, a od 1982 roku także patron artystów w swych dziełach podejmował jedynie tematy religijne. Tworzył na przełomie dwóch epok: gotyku i renesansu. W jego początkowych pracach, np. w „Sądzie Ostatecznym” z lat 1430-1433, widoczne są jeszcze wpływy późnego gotyku: np. użycie złoceń i ukazanie postaci świętych czy też ciężkich, pofałdowanych szat. Później jednak zaczęły pojawiać się w jego dziełach elementy zgodne z aktualnym nurtem w sztuce (np. perspektywa mająca za zadanie ukazać trójwymiarowy obraz na płaskim płutnie).
„Bitwa pod San Romano” z londyńskiej National Gallery jest jednym z trzech obrazów Paola Uccella, a właściwie Paola di Dono (1397-1475), upamiętniających zwycięstwo wojsk florenckich nad armią Sieny w bitwie stoczonej w 1432 roku pod San Romano. Wszystkie trzy dzieła powstały pomiędzy 1435 a 1460 rokiem na zlecenie zamożnego florentczyka z rodu Bartolini Salimbeni z okazji jego ślubu. Nie pozostały jednak w jego domu na długo. W 1492 roku obrazy znajdowały się już w kolekcji sztuki najsłynniejszych florenckich mecenasów sztuki, rodziny Medicich.
